Kathy -de bruid- had één streven: dat de gasten dit weekend nooit meer zouden vergeten!
Op de uitnodigingskaart stond: wettelijke ceremonie op zaterdagmorgen in het stadhuis van Roeselare, daarna met de bus naar … (bestemming onbekend), en zondagavond weer thuis.
De dagen ervóór waren bewolkt en het regende vaak, maar deze ochtend begon met een strakblauwe lucht en stralende zon, en ja hoor: dat bleef zo het hele weekend.
Ik hoorde later dat de sfeer in de bus er al direct goed in zat dankzij dj Destin.
Ondertussen was ikzelf met de Thalys in de Franse hoofdstad aangekomen. De taxichauffeur die me naar het schip op de Seine bracht, deed zijn “stad van de liefde” alle eer aan … volgende keer begin ik maar geen conversatie in het Frans, want hij werd helemaal lyrisch en het scheelde niet veel of ik had een aanzoek aan mijn been … we kwamen aan de kade, vonden het schip niet meteen, dus stapte hij mee uit, nam mijn koffertje in de hand, en zo liepen we de kade af.
Sylvie (weddingplanner) zag ons aankomen en razendsnel schoot door haar hoofd: “Hè! Grietje zou toch niet met haar man komen…nu hebben we een plek tekort…o nee, toch niet…er heeft zich net iemand afgemeld…” en toen ik haar even later de toedracht uit de doeken deed, proestten we het uit…
Reikhalzend keken we uit of de bus er al aan kwam … er waren omleidingen geweest, maar gelukkig duurde het niet lang meer!
Wat bijzonder om een ceremonie in een boot, varend op de Seine te mogen houden!
De kinderen van de bruid, Alanis en Denzel, vonden het wel een beetje spannend, maar ze kwamen trots, elk aan een zijde van Kathy, aanlopen en ze gaven haar weg aan de man die ook zij al in hun hart gesloten hadden.
Centraal in de ceremonie stonden liefde en vriendschap: de intense gevoelens van het bruidspaar voor elkaar, de liefde voor hun kinderen, voor hun ouders, getuigen en alle aanwezige vrienden.
Ik mocht vertellen hoe bruid en bruidegom elkaar hadden leren kennen op het werk. Hoe de gevoelens voor elkaar steeds dieper werden, hoe ze dit wegdrukten, tot hun liefde voor elkaar zich ineens in alle hevigheid duidelijk manifesteerde. Bij de bruid toen ze oververmoeid in het ziekenhuis lag, en bij de bruidegom toen hij aan de andere kant van de wereld op zakenreis was.
Iedereen zat op het puntje van zijn stoel toen ik de teksten van het koppel citeerde waarom ze elkaar zo aantrekkelijk vinden, wat ze in elkaar waarderen, en waarom ze met elkaar trouwen.
En toen ik de getuigen een vraag over het bruidspaar stelde, schoot hun antwoord recht in ieders hart.
Caroline deed er nog een schepje bovenop met haar vertolking van Anouks “Our own love”.
Nu het ja-woord!
Alanis bekrachtigde de huwelijksvoltrekking met een stevige hamerslag en daarna reikte Denzel de ringen aan.
Als ik de foto van de petit-fours nu terug zie, zou ik er zo weer in bijten. Daarnaast waren we allemaal zielsgelukkig met de gekoelde dranken en de ijsjes, want heet was het !
Normaal gezien neem ik als ceremoniespreker na de toost afscheid van het bruidspaar en de gasten – niet deze keer … na de ceremonie werd ik één van de gasten:
- ik mocht meegenieten van een uitzonderlijk diner in een chique hotel op een steenworp afstand van de Eiffeltoren,
- ik heb ontroerd zitten kijken hoe vaders met dochters, moeders met zonen en jongens van 13 met meisjes van 15 vol overgave dansten op het avondfeest,
- en als klap op de vuurpijl waande ik me in een film toen we de volgende dag allemaal in cabrio-2-chevauxtjes al.
Toeterend door de straten van Parijs naar Montmartre reden. Iedereen wou in dit 2-chevauxtje…vooruit Koen: ’t is omdat je fuchsia bloes er zo goed mee matcht!
Gave foto Steven!
Joehoe!!!
Montmartre: eindpunt van onze avontuurlijke tocht.
Eén ding is zeker, Kathy: het was een weekend om nooit te vergeten!!!
Mijn hartelijke dank aan jou en aan Koen dat ik een bijdrage aan jullie trouwdag mocht leveren!
Grietje
Crew:
- weddingplanner Sylvie van Onsem www.atouchofwhite.be
- fotograaf Steven Buyck www.buyck-dousy.be
- dj Steve Remue destin.dj
